Znaczenie Konwencji Karpackiej dla procesu integracji europejskiej

Znaczenie Konwencji Karpackiej dla procesu integracji europejskiej wynika z faktu, że jej Stronami są nie tylko państwa członkowskie Unii Europejskiej, ale również dwa państwa bezpośrednio z Unią sąsiadujące:

  • ubiegająca się o członkostwo w Unii i posiadająca już status kraju kandydującego Republika Serbii (granicząca z dwiema Stronami Konwencji Karpackiej: Rumunią i Węgrami), oraz
  • objęta unijną Europejską Polityką Sąsiedztwa (ENP - European Neighbourhood Policy) sąsiadująca z naszym krajem Ukraina (granicząca aż z czterema Stronami Konwencji Karpackiej: Republiką Słowacką, Polską, Rumunią i Węgrami), która w 2014 r. ratyfikowała Układ stowarzyszeniowy z UE.

Współpraca z obu tymi krajami w ramach Konwencji Karpackiej służy zatem realizacji strategicznych interesów UE dotyczących stabilności, bezpieczeństwa i zapobiegania konfliktom, oraz sprzyja dalszej integracji europejskiej. Szczególne znaczenie ma zacieśnianie współpracy z Ukrainą, która z uwagi na swoją wielkość, położenie, potencjał, podobieństwa kulturowe oraz wspólnotę historyczną jest najważniejszym z punktu widzenia polskiej racji stanu państwem Partnerstwa Wschodniego, określającego wymiar wschodni polityki UE w ramach programu ENP, zapoczątkowanego w 2008 r. działaniami dyplomacji polskiej i szwedzkiej.

Co więcej, przyjęcie przez oba wymienione wyżej państwa postanowień Konwencji Karpackiej oraz jej protokołów tematycznych oznacza w wielu przypadkach przyjęcie części unijnego acquis communautaire znacznie wyprzedzające ich potencjalne członkostwo w UE.

Na przykład postanowienia przyjęte w 2008 r. przez wszystkie Strony Ramowej Konwencji Karpackiej w tematycznym protokole dotyczącym ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej i krajobrazowej Karpat (który od dnia 4 lipca 2013 r. obowiązuje we wszystkich siedmiu państwach regionu karpackiego), a w szczególności rozwiązania przewidziane przyjętym przez wszystkie Strony w 2011 r. Strategicznym Planem Działań na rzecz wdrożenia ww. Protokołu, uwzględniają zapisy obu podstawowych unijnych dyrektyw dotyczących ochrony przyrody, tj. Dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (tzw. Dyrektywy Siedliskowej) oraz Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (tzw. Dyrektywy Ptasiej). Zatem wspólne europejskie standardy, dobre praktyki oraz rozwiązania przyjęte w prawodawstwie Unii Europejskiej upowszechniane są dzięki współpracy w ramach Konwencji Karpackiej we wszystkich państwach będących jej Stronami, w tym również tych nie będących państwami członkowskimi Unii Europejskiej, jak Republika Serbii i Ukraina.